Nauczyciele jogi nie są ponurakami. Znają wiele anegdot, którymi chętnie dzielą się w czasie warsztatów. Jedna z najczęściej powtarzanych określa, kiedy jogin może oddawać się aktywności seksualnej. Sprawa nie jest prosta. Dzień odpada. Zostaje noc – najlepiej jedna tygodniowo, poprzedzająca dzień wolny od praktyki.  Jednakże i w tę noc trzeba wrócić uwagę na to, która dziurka od nosa jest bardziej drożna. Jeśli drożność lewego nozdrza jest ograniczona i powietrze przepływa głównie przez prawe nozdrze, aspirujący jogin powinien powstrzymać się od współżycia. Kiedy lewa dziurka od nosa jest drożna można śmiało oddać się cielesnym uciechom.

No, może nie do końca – są jeszcze uwarunkowania związane z cyklem miesięcznym kobiety. Ale o tym innym razem.

Dlaczego? Otóż w jodze przyjmuje się, że prawe nozdrze to surjanadi a lewe nozdrze to czandranadi. Kiedy oddech płynie głównie przez prawe nozdrze (surjanadię czyli nadię słoneczną) porę tę uznaje się za dzień nawet wówczas, gdy za oknami jest ciemno a niebo rozświetlają gwiazdy.

Niedawno Radek Rychlik napisał ciekawy artykuł na temat praktyki i nauczania padmasany - pozycji lotosu. Przeczytałem go z zainteresowaniem. W wielu punktach trudno nie zgodzić się z autorem tekstu.

Padmasana jest niewątpliwie jedną z tych pozycji, które najjaskrawiej uwidaczniają różnice kulturowe między wschodem i zachodem. Dla wielu mieszkańców zachodu jest to jedna z najtrudniejszych do wykonania (i opanowania) asan. W odróżnieniu od indusów statystyczny człowiek pochodzący z zachodu od najmłodszych lat siedzi na krześle a jego ciało przystosowuje się do wielogodzinnego siedzenia (za biurkiem, w samochodzie itp.). Mięśnie, których elastyczność jest niezbędna do bezpiecznego wykonania pozycji lotosu tracą elastyczność. Dodatkowo staw biodrowy jest stawem kolistym - wypełnia go i otacza potężny aparat mięśniowo-powięziowy, który zapobiega dyslokacji głowy kości udowej. Zwiększona stabilność powoduje ograniczenie mobilności (w porównaniu do stawu ramiennego, który również jest stawem kolistym. Małe spostrzeżenie: skrzyżowanie ramion nie budzi aż tylu emocji co skrzyżowanie nóg ). Zmiana struktury stawu biodrowego wymaga długotrwałej, inteligentnej pracy.

Zauważyłem, że wraz z upływem lat, w miarę jak metoda nauczania asztangi pochodząca z Mysore zdobywa coraz większą popularność, dezintegracji ulega osobista relacja pomiędzy nauczycielem a uczniem. Metoda, która w pierwotnym założeniu miała być zindywidualizowana, coraz częściej wypierana jest przez podejście przykładające jedną miarę do wszystkich.

Stanowi to naturalną konsekwencję tego, jak rośnie rzesza ludzi, którzy poznają tę metodę i których ona porusza. Niestety, w ten sposób utracona zostaje idea podejścia z Mysore, które w swojej istocie uwzględnia indywidualne cechy każdego ucznia, takie jak jego budowa, ciało, emocje, poziom rozwoju osobistego, kultura itp. Problem polega na tym, że w miarę jak joga staje się coraz bardziej popularna, jej praktyka przekształca się w coś, co odcina ucznia od jego własnej mądrości. W świecie asztangi, tę zmianę nazywa się „tradycją”. Chciałbym jednak wysunąć postulat, że nie ma w tym nic tradycyjnego. W rzeczywistości jest to nowy niekorzystny efekt popularności jogi. Jeśli wciąż będziemy oddzielać wrodzoną mądrość naszych uczniów od ich praktyki, joga w stylu Mysore stanie się praktyką wyłącznie dla wybrańców.

Chciałem podziękować Franciscowi za zgodę na rozmowę i opublikowanie wywiadu na portalu www.ashtangayoga.pl. Francisco okazał się niezwykle sympatycznym, otwartym człowiekiem, który chętnie dzieli się swoimi przemyśleniami i swoim doświadczeniem. Do 4 kwietnia 2013 r.  każdy ma szansę wybrać się na prowadzone przez niego w Astanga Yoga Studio (www.astanga.pl) zajęcia w stylu Mysore. Dodatkowo w dwa kolejne weekendy (15-17.03 i 23-24.03) Francisco poprowadzi warsztaty, w czasie których skupi się na omówieniu podstaw asztangawinjasy i prostych technik pozwalających usprawnić komunikację między umysłem a ciałem.

Wydawnictwo Tedson proponuje atrakcyjne warunki przedsprzedaży książki "Filozofia Jogi i Nauka Tajemna" Yogiego Ramacharaki. Na egzemplarze zakupione w sklepie www.tedson.pl między 25.02 a 14.03 oferowany jest 30 % rabat. Polecamy!

Książki Yogiego Ramacharaki to absolutna klasyka zachodniej literatury jogi. Filozofia jogi i nauka tajemna to najbardziej znana w Polsce z serii wydanych  jeszcze przed II wojną św. sześciu książek Yogiego Ramacharaki (w wydaniu przedwojennymFilozofia jogi i okultyzm wschodu). Niestety po wojnie te wspaniałe książki nie doczekały się kolejnych wznowień (poza okazjonalnymi reprintami przedwojennego wydania Filozofii jogi). W nowym wydaniu tekst został na nowo opracowany i gruntownie przeredagowany, zarówno z punktu widzenia języka jak i poprawności merytorycznej i zgodności tekstu z amerykańskim oryginałem. W wyniku tych zabiegów książka odmłodniała i nabrała nowego blasku, a miejscami również - nowego wymiaru.

KURS NAUCZYCIELSKI JOGI ASHTANGA VINYASA

Ostatnio natrafiłem na plakat reklamujący „Przełomowy trening na rzeźbę brzucha”.  Zgodnie z zawartymi na nim informacjami każda prowadząca niehigieniczny tryb życia osoba w ciągu miesiąca może „wyrzeźbić” imponujący kaloryfer. Nie brak podobnych ogłoszeń kuszących obietnicą „modelowania” pośladków, łydek czy chociażby biustu. Ogłoszenia i ulotki o podobnej treści  oraz programy ćwiczeń ułożone z myślą o jednej części ciała potwierdzają tezę, że w odróżnieniu od wschodnich metod ćwiczeń takich jak tai chi albo joga, które kładą nacisk na prawidłowy przepływ energii (chi, prany) w ciele, zachodnie formy ćwiczeń koncentrują się na mięśniach. Mówiąc dosadniej zachodnia koncepcja fizycznej sprawności zredukowała ciało do układu mięśniowo-szkieletowego, w którym znajduje się szybko bijące serce.